Rozdział 21 "Starcie"

Nie poszłam na zajęcia. Przestały mnie  interesować zaległości. Miałam coś ważniejszego do zrobienia. Musiałam odnaleźć przyjaciół..
Wyszłam z pustej klasy i rozejrzałam się po korytarzu. Lekcje trwały , więc bez problemu mogłam przeszukać niektóre zakątki szkoły. Wyjęłam różdżkę i przyłożyłam ją do głowy , mówiąc zaklęcie kameleona. Moje ciało zniknęło tak jak chciałam.
Ruszyłam na początku do lochów. Prowadziło mnie tam wewnętrzne przeczucie. Chciałam aby było ono trafne. Zimno , które ciągnęło od marmuru było przenikliwe. Gdybym nie była niewidzialna , pewnie zauważyłabym  gęsią skórkę na moich rękach.Schodziłam coraz niżej, wchodząc do nieznanych mi zaułków. Niektóre okazywały się być ślepe inne wyprowadzały mnie z powrotem do głównego korytarza. Czułam , że chodzę w kółko. Aż w końcu jeden z korytarzy wydawał  mi się być tym właściwym .  Bez zastanowienie weszłam wgłąb. Robiło się coraz zimniej. Dodatkowo z sufitu zaczęły spadać kropelki lodowatej  wody, która potęgowała to uczucie. Szłam i szłam. Zaczęłam słyszeć szepty...
Uciekaj za nim będzie za późno..
Nie uratujesz ich..
Potrząsnęłam głową. Powtarzałam sobie w kółko , że to tylko wytwór mojej wybujałej wyobraźni , która chce mnie przestraszyć.
Zauważyłam Cienie , które zaczęły krążyć nad moją głową , próbując wejść do niej. Odgoniłam je i zaczęłam biec. Na samym końcu korytarza dostrzegłam duże, drewniane drzwi. Wyciągnęłam różdżkę i spróbowałam otworzyć drzwi. Usłyszałam zgrzytniecie , a za chwilę drzwi uchyliły się.
Za prosto-pomyślałam.
Weszłam do pomieszczenia. Moim oczom ukazał się mały pokój , w którym w rogu siedzieli związani moi przyjaciele.
Bez zastanowienia pobiegłam do nich i zdjęłam każdemu opaski z ust.
-Mionka!- krzyknęła Ginn.
Uśmiechnęłam się do przyjaciółki i rozwiązałam jej ręce. Ruda wstała i zaczęła pomagać mi z innymi.
-Wiedziałem , że się tu zjawisz- szepnął ktoś za mną.
Odwróciłam się i szybko wyjęłam różdżkę. Za mną stał dyrektor Hogwartu. Za nim kilka cieni trzymało moich prawdziwych przyjaciół. Odwróciłam się za siebie i zauważyłam , że ludzie , których uwolniłam powoli zaczęli przeistaczać się w Cienie.
-Myślałam , że jesteś troszeczkę mądrzejsza..- warknął Albus.- Tak łatwo wpaść w pułapkę- zacmokał.- To , aż nie wypada..
Spojrzałam na niego wrogo , na co wybuchnął śmiechem, który wywołał u mnie gęsią skórkę.
-Wypuść ich!-krzyknęłam.
 -Nadal odważna.. uważaj bo jeszcze pomyślę , że masz w sobie cząstkę z Gryffindoru..-powiedział i uśmiechnął się sarkastycznie.
Podniosłam wyżej różdżkę. Głowa pękała mi od pomysłów na zaklęcia , lecz żadne nie było odpowiednie.
Znasz je.. pomyśl! 
Usłyszałam szept w swojej głowie. To były jego szepty. Wiedziałam o jakie zaklęcie mu chodzi. O zaklęcie , które zabiło by dyrektora. Niewybaczalne, śmiertelne zaklęcie , od którego zginęło tyle osób.
Chciałam to zrobić, lecz nie. Wiedziałam, że tym nic nie zdziałam.
Poczułam jak ogarnia mnie nowa nadzieja i siła. Spojrzała w oczy dyrektora. Pozwoliłam żeby wypuścił ze swojego ciała Cienie , które od razu mnie zaatakowały.
Usłyszałam cichy szloch przyjaciółki.
Zamachnęłam się różdżką , a z niej wyleciały kilka srebrnych nitek , które zaczęły gonić Cienie.
Spojrzałam na dyrektora. Stał i nie mógł się poruszyć. Dało mi to wtedy do myślenia. Cienie są jego cząstka. Wytężyłam swój umysł i kazałam srebrnym nitką jak najdłużej przytrzymać Cienie poza ciałem staruszka.
Podbiegłam do moich prawdziwych przyjaciół i zaczęłam powoli rozplątywać ich ręce z lin.
Doszłam do Draco i spojrzałam w jego oczy. Przypomniały mi się te chwile , które z nim spędziłam. Poczułam , że do oczu napływają mi łzy.
-Przyszłaś po mnie- szepnął , kiedy zdjęłam mu chustkę z ust..- Nawet jeśli....ja
-Przyszłam po was- przerwałam mu.
Zwolniłam jego ręce. Zauważyłam , że ze wszystkich to on wyglądał najgorzej. Nadgarstki w miejscu gdzie zawiązany był sznur , były całe pokrwawione i posiniaczone. Oczy podkrążone , a z wargi spływała świeża krew.
Zrobiło mi się go żal. Chciałam go przytulić.. teraz i już nigdy nie puszczać, lecz kiedy przypomniałam sobie Pansy.. wszystko przechodziło i wracała wrogość.
-Szybko!-krzyknęłam.- Trzeba się stąd wydostać za nim to coś powróci do jego ciała.
Dwa razy nie musiałam powtarzać. Wybiegliśmy szybko z pokoju. Próbowałam odtworzyć sobie obraz mojej drogi tu , lecz nie mogłam sobie nic przypomnieć.
Chwyciłam za rękę Ginn , która biegła najwolniej i ruszyłyśmy w górę po schodach.
Rozejrzałam się dookoła i westchnęłam przygnębiona.
-Krążymy..- stwierdziłam.
-Nie mogłaś czegoś zostawiać za sobą jak Jaś i Małgosia - warknął Zabini.
Spojrzałam na niego ze złością w oczach.
-Jakoś nie miałam czasu!- krzyknęłam.
Ginn przytuliła mnie i szepnęła mi na ucho , żeby się uspokoiła.
-Ginny ma rację.. złość tu nic nie zdziała- powiedziała Daf , która stała teraz koło Harrego i trzymała go za rękę. Uśmiechnęłam się w jej stronę i wzięłam kilka głębokich wdechów.
-Macie jakiś plan?-zapytał Draco , który cały czas się we mnie wpatrywał. Uciekłam wzrokiem i spojrzałam na korytarz , na którym staliśmy.
-Rozdzielmy się- powiedział Diabeł.
-Pomyśl logicznie Zabini!-krzyknęła Ginn , rumieniąc się na policzkach.- Musimy działać razem. Ma ktoś różdżkę oprócz Miony?-zapytała.
Wszyscy pokiwali sprzecznie głową. Westchnęłam, lecz po chwili wpadłam na pomysł.
-Wskaż mi- rozkazałam, a różdżka zawirowała i wskazała drogę do wyjścia.
-Zaklęcie czterech stron świata- wyszeptał Draco , a ja pokiwałam głową, pozwalając spojrzeć sobie na niego. Był tak smutny. Czyżby żałował?
-Chodźmy- powiedziała Ginn , wyrywając mnie tym z zamyśleń.
-Pośpieszmy się-rzekł Harry.- To co wyczarowałaś Hermiono nie powstrzyma ich na długo.
Zgodziłam się z Potterem i pobiegłam w kierunku , który pokazywała różdżka.
Biegliśmy przez długi ciasny korytarz. Robiło się jeszcze bardziej zimno , a krople wody zaczęły coraz bardziej przeciekać nam na głowę.
Słyszałam szepty, które ostrzegały mnie, mówiły żebym zawróciła, lecz nie słuchałam ich. Nagle świat zawirował. Moi przyjaciele znikli. Zostałam tylko ja w opustoszałym korytarzu. Słyszałam swój oddech, który odbijał się echem. Nie mogłam się poruszyć. Strach sparaliżował moje kończyny. Usłyszałam trzask , a po chwili przede mną zmaterializował się Albus Dumbledore we własnej osobie. Jego szarą szatę zastąpił teraz czarny płaszcz. Włosy , które poprzednio były siwe odżywały i przybierały brązowy kolor.
-Nabieram siły- stwierdził , a jego słowa rozbrzmiały w korytarzu.- Nie zdołasz mnie powstrzymać...
Wstrzymałam oddech, kiedy teleportował się za moje plecy. Czułam jego oddech na swojej szyi. Był zimny i nie przyjemny.
-Cierpią twoi bliscy Hermiono - wyszeptał mi do ucha. - Czy na prawdę tego chcesz?
Poczułam , że w jego dłoni pojawia się różdżka. Delikatnie przyłożył mi ją do pleców. Zamknęłam oczy. Spodziewałam się najgorszego , czyli śmierci. Lecz zamiast tego usłyszałam tylko jego złośliwy śmiech.
-Jeszcze nie jest twoja pora- powiedział i ponownie stanął przede mną. - Chce żebyś cierpiała... lecz na razie za ciebie cierpi twój tatuś.
Powiedział i machnął ręką, w której trzymał różdżkę. Zniknął w oparach dymu , przenosząc mnie do innego pomieszczenia. Rozglądnęłam się po pokoju. Na ziemi było pełno krwi. Zaschniętej jak i tej świeżej, z przed paru godzin. Na ścianach w niektórych miejscach zauważyć można było ślady zadrapań. Ktoś wyraźnie próbował się stąd wydostać.. nawet w taki sposób. Usłyszałam ciche westchnienie i przeniosłam wzrok w kąt pomieszczenia.
-Tata!-krzyknęłam i podbiegłam do człowieka, który kulił się i mamrotał w kółko jakieś nie zrozumiałe dla mnie słowa.
Z oczu popłynęły mi łzy. Znałam go krótko. Praktycznie w ogóle.. ale w końcu jest on moją jedyną rodziną. Co z tego co zrobił w przeszłości? Liczy się tu i teraz. Potrzebuje mnie.. a ja potrzebuje jego!
Nagle mnie olśniło dotknęłam dłoni , na której widniał tatuaż lilij. Czy to już teraz?
Poczułam pewność w sobie. Tak. Nie chciałam jego śmierci. Chciałam żeby żył tu ze mną. Chciałam z nim zamieszkać. Spędzać razem święta... chciałam..
-Nie- wychrypiał zmęczonym głosem i resztkami sił chwycił moje ręce i odciągnął je od siebie , tak żebym nie mogła dotknąć lilij. Spojrzał mi w oczy.
-Kocham cię- wyszeptał.- Poradzisz sobie beze mnie.. jesteś silniejsza niż ci się wydaje.
Jego klatka opadła i już nie uniosła się ponownie. Wraz z jego ostatnim oddechem przepowiednia została zerwana.

___

Rozdział poświęcony w większej uwadze akcji.. ale mam nadzieje, że i tak Wam się spodobał. Dziękuję za wszystkie komentarze. Są one dla mnie wielką motywacją do dalszej pracy nad tym blogiem, więc jeśli tu jesteś zostaw po sobie ślad ;*
Dziękuję Wam za ponad 20 tys. wejść! Jest to na prawdę dużo ;* Dzięki, dzięki, dzięki.
Rozdział dedykuję Martynie , która długo na niego czekała i pytała się kiedy będzie. Dzięki skarbie, że jesteś ze mną od samego początku <3