Rozdział 22 "Serce podzielone na pół"

Piosenka do rozdziału [klik]

Nie  żyje. On potężny czarnoksiężnik , który jak dotąd był nie zwyciężony. Przecieram łzy , które płyną mi po policzkach. Nadal nie mogę uwierzyć , że to się stało na prawdę . Myślę teraz co dalej. Dyrektor zabije mnie?, a może ponownie skrzywdzi kogoś mi bliskiego. Wiem, że bardziej możliwa jest druga opcja. On chce żebym cierpiała, tylko dlaczego?
Wstaje od zwłok, a świat zaczyna wirować. Pojawiam się w tym samym miejscu , z którego prze-teleportował mnie Albus. Patrzę na przyjaciół, którzy jakby nie zauważyli mojego zniknięcia. Są zdenerwowani , a ja nie mogę powiedzieć ani jednego słowa. Czuje wielką gule w gardle , która nie pozwala mi na to. Padam na kolana i zaczynam płakać. Czuję się taka bezbronna. Wiem, że któreś z nich będzie koleje, że zginie przeze mnie. Chcę jak najszybciej od nich uciec. Stracić z nimi kontakt tak , aby nie stało im się nic złego. Wiem, że teraz są bezpieczni. Dyrektor znając go świętuje śmierć swojego wroga i moje załamanie.  Chwytam w dłoń różdżkę chce się prze teleportować do rezydencji mojego taty. Kiedy wypowiadam zaklęcie ktoś łapie mnie za ramię. Czuję , że leci wraz ze mną. Jestem zła. Bo ktokolwiek to jest , będzie teraz narażony na niebezpieczeństwo.
Kiedy delikatnie ląduję na drewnianej podłodze w rezydencji , patrzę na przybyłego ze mną ucznia.
-Draco!-krzyczę , kiedy poznaję blond grzywę.- Czyś ty do reszty zgłupiał!
-Nie puszczę cię nigdzie samą, rozumiesz?  Jesteś głównym celem Dumbledora. Nie pozwolę ci zginąć!
-Ty nic nie rozumiesz-  szlocham.
Draco przytula mnie do siebie , a ja nie stawiam oporu. W końcu mogę poczuć jego ciepło, zapach. To czego najbardziej na świecie potrzebowałam.
-To mi wytłumacz-mówi spokojnym tonem i głaszcze mnie po włosach, abym  i ja się uspokoiła.
-On zabił mojego tatę- mówię , kiedy czuje, że mój głos już nie brzmi płaczliwie.- Chce żebym cierpiała.. a teraz weźmie mi ciebie. Będzie torturował , a potem zabije cię  na moich oczach.
-Twój tata na pewno żyje Miona- mówi nie rozumiejąc skąd mam takie przypuszczenia.
-Nie Draco on nie żyje- stwierdzam stanowczo.- Widziałam jak umiera. Dumbledore pokazał mi to specjalnie żebym cierpiała.
- A czemu chce zabić mnie?- pyta.
-Bo jesteś dla mnie ważny-oznajmiam za późno gryząc się w język.
Ręka Draco momentalnie przestaje gładzić moje włosy. Nie wiem co teraz myśli , więc wole nic nie mówić. Chce żeby sobie wszystko przemyślał. Blondyn też nic nie mówi. Dotyka mojego podbródka i przekręca go tak , aby popatrzyła mu w oczy.
-Uciekaj póki możesz- błagam go.
-Nie- odpowiada.- Zostaję z tobą. Razem przejdziemy całe to piekło.
Czuję , że na moich wargach pojawia się ledwie widoczny uśmiech. Ślizgon przyciąga mnie do siebie i całuję delikatnie w usta , tak jakby bał się, że zrobi mi krzywdę. Czuje ciepło , które rozchodzi się po moim ciele. Tak, tylko on tak na mnie działa i w końcu jest mój i tylko mój, myślę.
Odrywam się od niego i jeszcze raz daje mu całusa. Draco uśmiecha się i przytula mnie do siebie.
-To był ciężki dzień- oznajmia , biorąc mnie na ramiona.
-Gdzie mnie prowadzisz?-pytam i uśmiecham się szczerze.
-Do spania, a gdzie? Jutro musisz być wypoczęta, ponieważ stawiamy razem czoło przeciw reszcie światu.
-To brzmi poważnie- mówię ale i tak nie czuje jeszcze powagi sytuacji.
Cieszę się chwilą. Tak to dobrze rozwiązanie.Wchodzimy do dużej sypialni , gdzie Draco kładzie mnie na łóżku. Całuje w czoło i przykrywa kołdrą.
-Dobranoc mój kwiatuszku- mówi słodko i powolnym krokiem idzie w stronę drzwi. Kiedy ma już wyjść wołam go z powrotem.
-Zostań ze mną- proszę.
Chłopak uśmiecha się , kładzie się koło mnie i przyciąga mnie do siebie.
-Kocham cię- mówi i całuje mnie ponownie w usta.
-Ja ciebie też-odpowiadam zgodnie z prawdą.
Czuję, że właśnie tego mi brakowało. Nic nie jest skomplikowane. Liczy się tylko on , a cały świat schodzi na drugi plan. Tak powinno być i będzie na zawsze, obiecuję samej sobie. 

* * *


Stoje przed małą drewnianą chatką. Na około niej  -pod wpływem wiatru - uginają  się topole. Domek znajduje  się na małym pagórku , przy którym płynie  rzeka. Stoją  przy niej trzy kobiety o błękitnym kolorze. Wpatrują  się we mnie , uśmiechają  i machają.
-Witaj- słyszę  kogoś za sobą, podskakuję  ze strachu i odwracam się do tyłu.
Uśmiecham się pod nosem , kiedy zauważam oczy przybysza. Piękny błękit oceanu , dzięki któremu chce się żyć. Czarnowłosy ma na sobie pomarańczową koszulkę i najzwyklejsze  dżinsy.
-A gdzie tłum nimf ?-pytam i uśmiecham  się zawadiacko.
-A co sam źle wyglądam? Wiedziałem, przez to nie wychodzę na takiego przystojnego. Spokojnie wszytsko da się załatwi- odpowiada poważnie.
Śmieje  się pod nosem i przytakuje  głową.  Chłopak cmoka z dezaprobatą.
-Nieźle sobie poradziłaś z dyrektorem- zmienia temat.
-Skąd wiesz?-pytam zdziwiona.
-Oh Hermiono- wzdycha.- Ja jestem zawsze ,powtarzam zawsze przy tobie.
Od razu na moich policzkach pojawia się rumieniec , który chłopak zauważa.
-W małej kropli deszczu, w rzece , nawet we wielkim oceanie , czy morzu- mówi.- To ja zaprowadziłem cię do pomieszczenia , gdzie przetrzymywani byli twoi przyjaciele.
- Na prawdę?-pytam zdumiona.- Dziękuję. Nie wiem jak ci się odwdzięczyć.
-Jesteś bezpieczna to mi wystarczy- mówi  i przybliżya się niebezpiecznie blisko.
-Szkoda, że mogę cię spotkać tylko w śnie- mówię  zgodnie z prawdą, chodź czuję wyrzuty sumienia względem Draco.
-Już nie długo-szepcze  mi do ucha, a ja czuje  jak przez moje ciało przechodzą ciarki. Dotyka  mojej dłoni i przybliża ją do swoich ust. Całuje  ją delikatnie. Momentalnie robi  się gorąco , a w  brzuchu czuje przysłowiowe motylki. Czemu on tak na mnie działa? Zawsze w jego obecności muszę zrobić z siebie idiotkę lub zachowywać się jak księżniczka uwięziona we wieży , a on rycerz na białym koniu musi mnie uratować.
-Pamiętaj jesteś silna i nikt tego nie może podważyć- czarnowłosy przerwa ciszę.
-Obyś miał rację-mówię z nadzieją.- Moja wiara w siebie nie jest zbyt duża.
-Musisz uwierzyć. To da ci siłę- mówi ze śmiertelną powagą w głosie.
Przytakuje  głową. Świat wiruj .Chłopak uśmiecha się i całuje mnie w policzek , na którym czuje  teraz drobinki soli morskiej.
-Mogę wiedzieć jak się nazywasz?-pytam  , a świat ponownie zamigotał.
-Na razie nie-odpowiada .- Wystarczy , że ja wiem. Uważaj na siebie.. i spróbuj przeżyć.
-Spróbuje- mówię z grymasem na twarzy.
Łapię  go za rękę i przyciskam  ją mocno. Jest  tak blisko. Czuje  zapach morza. Wiem , że zawsze mogę na niego liczyć. Ale czy tak samo jak na Draco? Nie. Blondyn jest inny. Wyczuwam to dość dokładnie. Nagle nieznajomego chłopaka, postrzegam w gorszym świetle. On chciał żebym rzuciła śmiertelne zaklęcie na dyrektora. On wprowadził mnie w zasadzkę.
 Czarnowłosy dotyka mojego policzka , a przez moje ciało ponownie przeszła fala, lecz tym razem złości. Uświadamiam sobie, że byłam pionkiem w jego grze. Tylko jakiej i o co?  Uśmiecham  się ponownie , aby nie wywołać w nim podejrzeń. Nasze usta już prawie złączyły się  w pocałunku , kiedy mój świat snów zamigotał i zgasł.

* * *

Gwałtownie wstaje z łóżka. Nie wiem co myśleć, nie wiem co robić. Dzień zapowiada się.. nijak. Żadnego planu, który w tym momencie jest najważniejszy. Patrzę na chłopaka , który śpi koło mnie. Nie chce go tracić. Nie wyobrażam sobie życia bez niego , lecz muszę podjąć decyzję. Muszę go zostawić.. bo inaczej on go zabije. Dotykam jego czoła i odgarniam kosmyk jego blond włosów. Widzę teraz dokładnie jego twarz. Delikatne rysy. Ten spokój , jakby żył w innym - lepszym- świecie.
W środku targają mną wyrzuty sumienia. Chce wstać i zniknąć. Zostawić go. Chociaż dobrze pamiętam co obiecałam mu wczoraj. Razem. Razem mamy przebrnąć przez świat. Nie zważając na innych , nie zważając na smutki i zło jakie jest na nim.
-Nie mogłaś spać?-pyta , a ja wzdrygam się.
Zauważam, że przez dłuższą chwilę przyglądał mi się z zaciekawieniem , a ja tego nie zauważałam. Chce coś powiedzieć, lecz wiem, że żadne słowa nie pasują do tej sytuacji. Całuję go w usta i wstaję. Podchodzę do zasłoniętego okna i wyglądam za szczelinę między zasłoną , a ścianą. Patrzę na świat , który istnieje teraz. A jutro? Może go już nie być.
-Co się dzieje?-pyta Draco i obejmuję mnie w tali.
Przyciąga mnie do siebie , odgarnia włosy i całuje mnie delikatnie w szyje.
-Boje się Draco- wyrzucam z siebie to co mi leży na sercu.- Wiem, że nie dam sobie rady!
-Oczywiście , że dasz- oznajmia.- Jesteś córką Czarnego Pana! Pamiętasz?
-Pamiętam- odpowiadam.
-To teraz moja droga zbieraj się w sobie- rozkazuję.- Jesteś dzielna , odważna i zawsze wiesz co dalej. Dlatego cię kocham i nigdy. Powtarzam nigdy nie przestanę.
Uśmiecham się do niego i całuję go w usta. Jego proste słowa dodały mi otuchy. Potrzebowałam tylko tyle?  Czuję, że dam radę.
-Co tak stoimy?-pytam władczym tonem.- Mamy do pokonania pewnego złego czarodzieja!
-O to mi właśnie chodziło- mówi blondyn i przytula mnie do siebie.
W tym samym momencie dzieje się coś złego. Czuje wibrację, a po chwili coś wybucha. Czuję, że konstrukcja domu zaraz spadnie, a my? Wraz z nią.

Widzę jego sylwetkę , która spada w przepaść utworzoną przez wybuch. Słyszę własny krzyk , który ogarnia cały dom. On żyje, nie zostawił mnie, błagam w myślach. Podchodzę na czworakach do dziury i patrzę w dół. Zauważam ogień, który swoimi jęzorami , zaczyna pochłaniać cały dom. Widzę jego sylwetkę leży na podłodze, a na około niego tańczą złowrogie płomienie. Łza ścieka mi z policzka , lecz powtarzam sobie w kółko , że muszę coś zdziałać. Musze się wziąć w garść. Dla niego. Dla nas.

_______

Kolejny rozdział za nami. Zbliżamy się do końca opowiadania ( a może pierwszej części?). Wszystko zależy czy pod czas roku szkolnego wpadnę na jakiś zaskakujący pomysł , który pociągnie dalej fabułę. Jak na razie wszystko stoi pod znakiem zapytania. Przewiduję jeszcze 3-4 rozdziały. Chyba, że jeszcze coś dodam. Zobaczymy. :D Teraz zapraszam do komentowania.. bo jak wiedzie to wiele znaczy! ;*

Zapraszam na mojego drugiego bloga! -  Miranda i Draco