Rozdział 27 "Będzie kiedyś dobrze?"

muzyka do rozdziału- <klik>

Szanowna Panno Granger!

Mam zaszczyt oznajmić , że miejsce dla nauczyciela Transmutacji zostało zwolnione. Jestem już w podeszłym wieku , a bycie dyrektorem szkoły przytłacza mnie z każdej strony. Byłabym zaszczycona gdyby Pani przyjęła moją ofertę na zajęcie mojej pozycji. Wiem, że będziesz najlepszą następczynią. Rozumiem jeśli odmówisz w końcu cały świat magiczny mówi o Twoim ślubie. Jednakże, mam nadzieję, że jednak się zgodzisz. Proszę o szybką odpowiedź.

Dyrektor Minerwa Mcgonagall.

Czytam kilka razy treść listu i nadal nie mogę uwierzyć , że jest to prawda. Jako uczennica Hogwartu marzyłam o tej pracy. A teraz? Moje marzenia w końcu mogą się spełnić. Skaczę z radości i wydobywam z siebie ciche jęki zadowolenia, zapominając o Rudzielcu , który cały czas stoi koło mnie. Biegnę do biurka i od razu rozwijam pergamin , zamaczam pióro w atramencie i piszę. Po chwili zauważam cień nade mną i wracam od rzeczywistości. Słyszę głos narzeczonego przepełniony wyrzutami.

-Czyli jednak nic dla ciebie nie znaczę?- pyta.

-Ron- mówię zrezygnowana.- Czy ty nie rozumiesz? To jest moja szansa! Mogę w końcu spełnić swoje marzenia!

-Beze mnie- warczy.

-Mogę się wziąć za pracę- mówię.- Doceń to, że będzie mi ona sprawiała dużo radości…Nie chce do końca życia siedzieć w domu i czekać , aż ty wrócisz z pracy.

-Przecież moja pensja nam w zupełności wystarcza!- krzyczy.

-Tu nie chodzi o pieniądze Ron- kręcę głową.-Chce tą pracę, chce czuć się w końcu spełniona zawodowo.

-Zostawisz mnie- stwierdza.-I pewnie nigdy nie wrócisz!

-Ron! Jestem z tobą już tak długo-warczę.- Czemu miałabym się zostawić od tak?

-Nie zgadzam się!- mówi poważnie , jakby nie słysząc moich słów.

Patrzę na niego zaskoczona.

-Chyba sobie żartujesz?- pytam , a on kręci głową.- Myślisz , że jestem twoją służącą czy co! Mam niby robić wszystko co mi karzesz! Co to, to nie! Zapamiętaj sobie na zawsze. Nie jestem na twoje posyłki ! Nie będziesz mną rządzić! Wychodzę i nie wiem , kiedy wrócę!

Biorę pergamin , który po zejściu do salonu , przywiązuję do nogi mojej sowy. Karzę jej jak najszybciej dostarczyć wiadomość do Minerwy. Słyszę krzyki dobiegające z góry , a po chwili huk mebli , które- znając Ron’a- przewraca. Zbieram z wieszaka płaszcz , a z komody koło drzwi kluczyki do auta. Trzaskam drzwiami i już po chwili ruszam spod domu z piskiem opon.

Jedyne miejsce, które przyszło mi na myśl to dom Ginny. Podjeżdżam pod niego i wycieram szybko łzy , aby nikt nie mógł ich zobaczyć. Wciągam szybko kilka razy powietrze i wypuszczam je z płuc. Powoli się uspokajam , więc postanawiam wyjść z auta. Pochodzę do drzwi i pukam delikatnie. Słyszę śmiech dziecka i już po chwili widzę Rose, która przytula się w tors przystojnego blondyna. Chłopak patrzy na mnie przez chwilę jakby chciał rozszyfrować co się stało. Jednak odsuwa się i wpuszcza mnie do środka.

-Musisz chwilę poczekać Diabeł wraz z Ginny pojechali odwieźć Potterów do domu- oznajmia cicho i wchodzi do kuchni.- Napijesz się czegoś?

-Może herbaty-odpowiadam i siadam na jednym z krzeseł w kuchni. Małe pomieszczenie pachnie przeróżnymi zapachami. Na śnieżnobiałych ścianach wiszą zdjęcia Rose oraz nowożeńców. Uśmiecham się , kiedy widzę tam i swoje zdjęcie. Zrobione było w Hogwarcie. Na ostatnim roku. Są tam wszyscy. Odwracam się i patrzę na ruchy blondyna. Jedną ręką trzyma Rose , która już powoli odpływa do krainy Morfeusza , a drugą zalewa czajnik wodą. Postanawiam mu pomóc. Blondyn uśmiecha się , kiedy wyciągam kubek z szafki i kładę go przed nim. Znika na chwilę , aby położyć małą do łóżeczka. Czuję się dziwnie. W moim brzuchu latają ze sto tysięcy motylków , które wprawiają mnie w ten stan. Nie! Hermiona uspokój się. Masz narzeczonego!, przekonuję siebie. 

Czajnik wydaje charakterystyczny dźwięk oznaczający , że woda już się zagotowała, chwytam uchwyt w tym samym momencie co Draco. Nasze dłonie dotykają się i czuję delikatny dreszcz, który przechodzi po moim ciele. Zbieram się w sobie i w końcu odważam się spojrzeć mu prosto w oczy. Ten błękit powoduję, że powoli zmniejszam odległość , która nas dzieli. Czuję jego oddech na swojej twarzy, a w oczach widzę radość oraz tęsknotę. Nagle  trzask , który dobiega z przedpokoju , odrywa mnie od blondyna.

-Hermiona?- dziwi się się Ruda.- Coś się stało?

-Nie, nie nic.- odpowiadam trochę zawstydzona.- No może trochę. Muszę z tobą porozmawiać..

-Pewnie. Idź do mojego pokoju zaraz przyjdę- uśmiecha się , po chwili patrz na Draco.- Gdzie Rose?

-Położyłem ją spać przed chwilą- mówi.

-Dziękuję, że się nią zająłeś- przytula chłopaka i odchodzi.

Wchodzę do pokoju małżonków. Patrzę na łóżko , które znajduję się naprzeciwko drzwi. Kołdra koloru czerwonego w niektórych miejscach świeci się na złoto. Kolory Gryffindoru. Ginny musiało długo przekonywać na nią Diabła, przechodzi mi przez myśl.  Nad łożem znajduję się wielkie okno , z którego można zobaczyć wspaniałą panoramę miasta. Koło łóżka znajdują się dwa nakastlniki , na których stoją lampki nocne. Po prawej stronie od wejścia są drzwi. Jedne prowadzę do garderoby , a drugie do małej łazienki. Siadam na fotelu po lewej i czekam , aż Ginny przyjdzie  napojami. Ruda wchodzi do pokoju z uśmiechem, kładąc na szklanym stoliczku dwie herbaty. Zajmuję fotel naprzeciwko mnie i przypatruje się mi z ciekawością.

-Co się dzieje?- pyta.

-Pokłóciłam się znów z Ron’em – odpowiadam.- Nie chce wracać na razie do domu.

-Co ten debil znowu zrobił!?- krzyczy.- O nockę się nie martw. Możesz spać u nas.

-Dziękuję słońce- mówię i uśmiecham się do niej łaskawie.- Poszło o to , że dostała list… list z Hogwartu.

Ginny wciąga szybko powietrze , krztusząc się przy tym herbatą.

-Z Hogwartu!?- powtarza.

-Tak… Ginny oni chcą żebym zajęła miejsce nauczycielki Transmutacji.

-To wspaniale!- krzyczy.- Zawsze o tym marzyłaś. Gratuluję.

Przerywa , lecz po chwili pyta.

-Więc w czym problem?

-Ron- wzdycham.- On zawsze jest problemem. Boi się, że będę go zdradzać. Wymyśla nie stworzone historyjki. Narzeka, aż w końcu zakazuję mi wyjazdu.

-Miona  na pewno dacię radę! Dużo razem już przeszliście- mówi chociaż nie widzę u niej entuzjazmu.

-Mam nadzieję, że masz rację bo już odpisałam, że się zgadzam- mówię i uśmiecham się krótko.

* * *

Siedzę w ogrodzie i nie mogę nadal otrząsnąć się z tego co przed chwilą usłyszałem. Czy to prawda, że ona też dostała list? , więc jednak nie jest , aż tak złą opcją zgodzenie się na tą posadę. W końcu ona też tam będzie. Przywołuję z pokoju gościnnego pergamin i pióro. Zaczynam pisać odpowiedź, że zgadzam się zająć posadę nowego Mistrza Eliksirów. Może jednak ten rok nie będzie, aż tak zły?

-Masz tego nie spieprzyć , jasne!?- słyszę cichy głos  rudej za sobą.

-Nie wiem o co ci chodzi…- kłamię.

-Myślisz, że nie słyszałam  jak nas podsłuchiwałeś?- pyta i uśmiecha się wrednie. – Czytać też umiem.

Mówi i wskazuję na moją odpowiedź, którą trzymam w dłoni.

-Ty chytry lisie- mówię i zaczynam się śmiać.

Dziewczyna mi wtóruję , a po chwili dosiada się i zaczyna oglądać gwiazdy.

-Masz szansę ją odzyskać, więc nie zepsuj tego- powtarza.- Inaczej zabiję cię własnoręcznie.

Uśmiecham się do niej.

-Postaram się naprawdę- odpowiadam, a po krótkiej ciszy pytam.- Czemu jesteś po mojej stronie?

-Nie wiem…- mówi.- Najwidoczniej los się do ciebie uśmiechnął.

-Mieć takiego sprzymierzeńca do zaszczyt.

Obydwoje wybuchamy śmiechem, a po chwili postanawiam iść zrobić coś do jedzenia.

* * *

Siedzę na tarasie opatulona kocem. Lekko pocieram rękoma o siebie, bo zaczynają mi już marznąć palce. Podnoszę głowę i patrzę się w gwiazdy. W oczach zaczynają mi się zbierać łzy. Wzdycham ciężko. Wracam myślami do lat w Hogwarcie, uśmiecham się w duszy, a po moim policzku spływa coraz więcej łez. Pamiętam moment gdy pierwszy raz weszłam do Wielkiej Sali. Wracam tam myślami. Przechodzę przez wielkie drzwi, szłam obok Pansy, teraz to trochę śmieszne. Idę, i patrzę na ten sufit, który jest zaczarowany. Wygląda jak niebo. Zawsze kojarzył mi się z momentami gdy leżałam z tatą na kocu, i obserwowaliśmy gwiazdy. Jest mi smutno, ale teraz chciałabym popatrzeć na to niebo. Wiem ,że mogę je widzieć co wieczór. Dlaczego cały świat jest przeciwko mnie? Zaczynam coraz bardziej szlochać.

-Dlaczego znowu muszę płakać?- pytam się sama siebie.

-Bo, po każdej nocy przychodzi dzień, a po burzy spokój- słyszę za plecami głos Blondyna.-Uśmiechnij się-szepcze mi do ucha.-Zrobiłem ci twoją ulubioną herbatę.

-Czarna z malinowym sokiem-z...

-Tak Hermiono. Z łyżeczką soku z cytryny-uśmiecham się.

Ale teraz przychodzi mi jedna myśl do głowy.

-Skąd wiedziałeś?- pytam się zdziwiona.

-Wspomnienia, ale nie będę ci nic o nich mówił. Zatrzymam je dla siebie-uśmiecha się i siada obok mnie.

-Okej... Chcesz trochę koca?- pytam się.

-Mam go sobie odrąbać siekierą czy obciąć nożyczkami?- zaczynamy się oboje śmiać.

-Nie. Wiesz możesz usiąść bliżej mnie, i... Chyba wiesz- Blondyn odstawia nasze kubki na stolik, przysuwa się bliżej. I okrywa naszą dwójkę kocem.

-Od razu jest mi cieplej-uśmiecha się i patrzy na mnie swoimi wielkimi błękitnymi oczyma. Znowu mam motyle w brzuchu. Siedzimy tak w bezruchu. Nie mogę odwrócić wzroku, mimo iż staram się być wierna narzeczonemu.

-Draco, nie powinnam-mrugam oczyma.

-Nie powinnaś czy nie chcesz?- pyta się i zbliża do mnie.

-Dobrze wiesz. Przepraszam-uśmiecham się.

-Dobra, to teraz powiedz czy przyjęłaś tę robotę-uśmiecha się, i czuje że nasze kolana stykają się. W tym momencie czuje się jak zwykła nastolatka. Która tylko od dotyku chłopaka który jej się... podoba? Może to złe określenie. Do którego ma słabość-uśmiecham się i spuszczam wzrok-przywołuje u niej dreszcze.

-Tak-mówię po chwili.

Chłopak kiwa głową.

-To słodkie-uśmiecha się, a ja tylko pokazuje że nie wiem o czym mowa.-Rumienisz się gdy tylko ciebie dotknę- spuszczam wzrok, i wiem że jeszcze bardziej się rumienie.

-Nie prawda-zaczynam się śmiać.

Nastaje chwila ciszy. Nie jest ona niezręczna wręcz przeciwnie.

-Hermiono, jesteś śliczna-przerwa i przygląda się mi uwarzeni. –Po płaczu twoje oczy są coraz większe-zakłada mi kosmyk włosów za ucho, i całuje w czoło.

Czuję Deja vu. Wydaje mi  się, że już to kiedyś się wydarzyło.

-Dziękuje. Wiesz.. Kobieta czuje się wtedy bezpieczna- patrzę mu się prosto w oczy.

-Kobieta? Ja się czuje jak wtedy kiedy byliśmy nastolatkami-uśmiecha się.

-Jak wtedy? Kiedy? Draco o czym ty mówisz?- widzę jego zakłopotane oczy.

-O niczym. Hermiono wymsknęło mi się, nie wiem dlaczego tak palnąłem-uśmiecha się, i próbuje ukryć zażenowanie.

-Dobra... Nie chcesz nie mów, podobno prawda zawsze wychodzi na jaw-uśmiecham się-Wiesz będę się zbierać spać. Zmęczona jestem.

-Już?- pyta się i robi minę smutnego psa. Rozbawia mnie to

-Oj Draco- uśmiecham się i daje mu buziaka w policzek-Dobranoc.

-Dobranoc Mionko. Kolorowych snów i słodkoo zaśnij-przytula mnie.

-Draco, skąd ty wiesz tyle o mnie?

-Wiesz przeszłość-puszcza mi oczko.

Odchodzę , ciągnąc  koc za sobą, a w głowie mam tysiące myśli na temat tego blondyna.

-Słodko wyglądasz jak tak idziesz-krzyczy za mną. Odwracam się i patrzę w jego oczy. W tą piękną głębię , która działa na mnie tak jak nic innego. Odwracam się jak najszybciej potrafię , aby nie popaść ponownie w ten dziwny trans. Wchodzę do sypialni i idę od razu do łazienki. Staje przed lustrem i patrzę się na swoje oczy.

"Po płaczu twoje oczy są coraz większe" przypominam sobie, a uśmiech sam zjawia się na mojej twarzy. Rozbieram się do naga, i wchodzę pod prysznic. Namydlam ciało olejkiem ziołowym. Zmykam oczy, i mam tylko przebłyski. Siedzę na polanie, z wysokim blondynem, on daje mi kwiaty które sam zebrał. Unoszę powieki, ale przestaje o tym myśleć.  Gorąca woda, opłukuje z mojego ciała olejek, ale zapach dalej pozostaje na mojej skórze. Wychodzę i okrywam się ręcznikiem. Ubieram szlafrok, który określam "Pusiakiem". Mój "pusiak" jest koloru czekoladowego, spryskam swoje ciało perfumami, o zapachu bzu. Wychodzę z pokoju i siadam na łóżku. Rozsmarowuję balsam na nogach. Rozglądam się po pokoju. I nagle drzwi się otwierają, a do nich wchodzi nie kto inny niż Smok.

-Przepraszam, ale zostawiłaś różdżkę-uśmiecha się i mi ją podaje.

-Dziękuje-spuszczam wzrok.

-Co się dzieje?- pyta się mnie.

-Nic, smutno mi-uśmiecham się i do oczu zaczynają mi przypływać łzy.

-Ej Mała-obejmuje mnie mocno, a ja nie mam nic przeciwko-Nie płacz, bo nie warto. Ron naprawdę na to nie zasłużył.

-Na co?- pytam  i wciągam powietrze.

-On nie jest wart, byś przez niego płakała-uśmiecham się.

-A kto niby jest wart?- pytam.

-Nie wiem, ale ja bym nie pozwolił ci nigdy płakać przeze mnie.

Czuję jak moje ciało zalewa fala gorąca. Chce to jak najszybciej  przerwać. Chodź tak dobrze czuję się w jego ramionach, które wytwarzają aurę spokoju i bezpieczeństwa.

-Dobranoc…Draco -całuje go w policzek, i przytulam. Już się odwracam, aby położyć się do łóżka , lecz  czuje ,że czyjaś ręka łapie mnie i przytrzymuje.

-Dobranoc-całuje mnie mocno w usta, a moje kolana miękną.

____

Rozdział dedykowany Martynie <3 , która wspiera mnie jak najlepiej umie  oraz pomagała  mi pisać rozdział. Dzięki słońce ;* 

Dziękuję również Wam drodzy czytelnicy, że jeszcze jesteście ze mną i za komentarze pod rozdziałami , które tak bardzo motywują mnie do pisania. :) 

Jeszcze raz dziękuję. :*