Rozdział 30 " Duchy przeszłości"

Młoda niewysoka kobieta idzie właśnie przez wąską uliczkę. Krople deszczu uderzają o chodnik , tworząc wielkie kałuże. Jej czarny jak węgiel płaszcz powiewa na wietrze , chroniąc ją przed deszczem. Jest niczym cień , który bezszelestnie przemyka wśród niczego nie spodziewających się ludzi. Zatrzymuje się przed jednym z budynków w biednej dzielnicy Londynu. Rozgląda się na boki , upewniając się , czy nikt jej nie śledzi. Wyjmuje z kieszeni magiczny patyk i dotyka jego czubkiem zamek u drzwi. Jej usta prawie nie poruszają się , kiedy szepcze magiczną formułkę. Po krótkiej chwili słychać cichy zgrzyt i miedziana klamka obraca się. Blada dłoń kobiety dotyka jej i pcha mocno przed siebie. Drzwi uchylają się ze zgrzytem , a ona wchodzi do środka. W pomieszczeniu ściąga kaptur , odsłaniając proste, czarne włosy , który swobodnie opadają jej na plecy. Różdżką wykonuję zamach , zasłaniając tym sposobem wszystkie żaluzje w domu. „ W co ja się pakuję”- mówi do siebie i zapala kilka świec na drewnianym stoliku. Siada na sofie , która okryta jest folią zabezpieczającą. Zaczyna kaszleć, kiedy kłęby kurzu otaczają ją ze wszystkich stron.
-Przeklęte mugolskie mieszkania!- warczy pod nosem.
Rozgląda się , wyczekując. Jej noga delikatnie stuka w parkiet , a swoimi długimi różowymi paznokciami wystukuje rytm o stolik. Widać, że jest spięta. Denerwuje się spotkaniem i tym co usłyszy od niego. Na jej twarzy mimowolnie wypływa grymas nie zadowolenia.
-Nie dąsaj się skarbie- mówi do niej głos z zaciemnionego kąta w pokoju.
Czarnowłosa szybko wstaje z sofy i opuszcza głowę w geście pokory. Próbuje wyglądać na opanowaną , lecz w środku jej serce kołacze jak szalone.
Jakiś niewyraźny kształt przelatuje koło niej. Kobieta czuje , że dokładnie się jej przygląda , lecz nadal nie podnosi wzroku.
-Jakie masz dla mnie wieści?
-Jest źle- odpowiada chociaż trudno jej mówić przez wielką gule w gardle , którą powoduje stres.
Mężczyzna cmoka z irytacją.
-Jak źle?- pyta , a w jego głosie można wyczuć nutkę gniewu.
-Znów…znów są razem-odpowiada.
Nastaje cisza , w której słychać jedynie głośny oddech kobiety.
-Czy dla Weasley’a jest tak trudno przypilnować jednej kobiety , aby nie zbliżała się do innego mężczyzny!- krzyczy.- Powinienem  był się domyślić, że wszystko spieprzy.
Uderza mocno pięścią w ścianę. Kawałki tynku i farby sypią się na podłogę. Kobieta wzdryga się, a jej oddech staje się jeszcze bardziej słyszalny.
-Chociaż może to i dobrze…- przerywa i zastanawia się nad pewną wersją.- Bo przecież czym jest miłość bez nienawiści ? Wyobraź sobie gdy wprowadzimy w ich związek iskierkę zazdrości , która będzie się tak w nich powiększać. Czy końcowy wybuch nie będzie efektem , na którym nam zależy?- klaszcze w dłonie.- Tak! Tak! To będzie ciekawe widowisko.
-Ale, ale jeśli są razem…- przerywa czarnowłosa- …szczęśliwi, czy ty?
-Zniknę?- dokańcza i wybucha śmiechem , kiedy widzi jak kiwa głową.-Oj nie moja słodka Pansy…to tak nie działa.
Mężczyzna podchodzi do niej bliżej. Łapie ją swoimi zimnymi palcami za brodę i boleśnie pociąga do góry , aby spojrzała w jego błękitne oczy.
-Magia bywa potężna – kontynuuje.- Hermiona wymyśliła mnie w swojej podświadomości , nie widząc jak silny i hmm.. żywy staję się z każdym jej cierpieniem.
Wredny uśmiech wypływa na jego piękną i bladą jak kreda twarz , a w oczach pojawiają się iskierki szaleństwa.
-Pamiętasz wypadek , w którym utraciła pamięć?- pyta , a Pansy potakuje głową.- Prawie wtedy zginęła. Wykorzystałem to i w końcu uwolniłem się z jej głowy , aby raz na zawsze zepsuć jej to żałosne życie.
Przerywa i patrzy się na kobietę. Puszcza jej brodę i odchodzi kilka kroków w tył.
-Tak , więc kochana jakaś udawana miłość mnie nie zniszczy. Jestem tym z którym nie warto zadzierać. Pamiętaj! A teraz przepraszam , lecz musisz mi wybaczyć , idę wprowadzić mój plan w życie.
Mężczyzna znika , zostawiając zagubioną dziewczynę w ciemnościach , gdzie czuć jeszcze dym po szybko zgaszonych świeczkach. Jej myśli niebezpiecznie krążą. Czy dobrze robi pomagając mu w tym? Tak! Wypowiedziała Hermionie wojnę , więc będzie ją miała! A zemsta na tej wywłoce będzie czystą przyjemnością. A kiedy już wszystko wróci do normy ona i Draco w końcu będą razem. Uśmiecha się pod nosem i wybucha szaleńczym chichotem. 

 Powoli wstaje nowy dzień , a wraz z nim też budzę się i ja. Przeciągam się szybko i wyskakuję spod ciepłej pościeli. Patrzę za okno i przyglądam się pięknemu słońcu , które próbuje wyjść zza wielkiej góry , na której już pasą się owce. Uśmiecham się pod nosem i ruszam w stronę szafy. Powoli przesuwam wieszaki , aby wybrać odpowiedni strój na dziś i w końcu łapię śliczną czarną sukienkę do kolan. Na nią zakładam czerwoną marynarkę , aby nie było mi zimno. Przy toaletce rozczesuję włosy i układam je w dużego koka. Dwa pasma wyciągam , aby zwisały koło uszu i nadawały całej fryzurze delikatność. Usta maluję na głęboki odcień czerwonego , a rzęsy czarnym tuszem. Na policzki dodaje trochę różu i jestem gotowa. Jednym skinieniem różdżki pakuje pozostałe rzeczy do walizki i wraz z bagażem wychodzę na korytarz. W kuchni częstuję się kanapką  i popijam sokiem z pomarańczy.

-Dzień dobry- słyszę głos Dracona za sobą.

-A witam- odpowiadam i uśmiecham się słodko.

Podchodzi do mnie i składa na policzku delikatny pocałunek, po czym bierze kanapkę ze stołu i zaczyna robić sobie kawę. Po kilku minutach wsiadamy do auta i ruszamy na peron 9 i 3/4.

Chłodny wiatr smuga po moich policzkach, kiedy wychylam głowę za szybę w przedziale dla nauczycieli. Kto by pomyślał , że kiedyś będę tutaj jechać z perspektywą zostania nauczycielką. Moje myśli krążą pozytywnie. W końcu zaczyna mi się układać! Praca z marzeń i Draco. Nie wiem czemu tak mnie do niego ciągnie. Czuję , że jest jakaś tajemnica między nami, którą chce poznać za wszelką cenę. Dodatkowo te sny. Nie umiem ich zinterpretować. Nagle ktoś łapie mnie w tali i przyciąga do siebie, przerywając tym rozmyślenia. 
-Stęskniłem się- mruczy mi w szyje i składa na niej delikatny pocałunek. 
-Ja tak samo- odpowiadam.-Chociaż widzieliśmy się kilka minut temu. 
Chichoczę pod nosem i namiętnie całuję go w usta. Są one jak zakazany owoc , który codziennie kusi bardziej. Nie da się mu oprzeć. A co najdziwniejsze ufam mu. Tak! Ufam Draconowi. 
-Nigdy nie myślałem , że wrócę jeszcze do szkoły- mówi. 
-Ja tak samo- przyznaję mu rację. 
-Ale ten rok będzie o wiele , wiele lepszy od tamtych- mruczy tajemniczo.
-A czemu tak sądzisz?- pytam i uśmiecham się nieśmiało.
-Bo jesteś moja- odpowiada i wbija się w moje usta. 
Delikatnie gładzi moje ciało przez cienki materiał sukienki. Czuję dreszcze , które tylko on umie pobudzić , w tak wyczuwalny sposób. Opieram się plecami o ścianę przedziału , a on przenosi swoje usta na moją szyję. Składa na niej delikatnie pocałunki , które doprowadzają mnie do szaleństwa. 
Odrywamy się od siebie , kiedy w drzwiach pojawia się wysoki mężczyzna , który chrząkną ostrzegawczo. Spoglądam na niego podejrzanie. Czuję jakby już go kiedyś spotkała. Jego czarne jak smoła włosy opadają na bladą twarz , a błękitne oczy patrzą na mnie z lekkim wyrzutem. 
-Przepraszam , że przeszkodziłem- warczy , a ja momentalnie oblewam się rumieńcem.- Niestety, przedział jest również dla innych nauczycieli. 
-Oczywiście- szepczę nieśmiało i siadam na kanapie. 
Draco mierzy towarzysza wzrokiem godnym bazyliszka i po chwili siada koło mnie. Przyciąga mnie do siebie i szepcze do ucha.
-Zawsze musi nam ktoś przeszkadzać. 
Śmieje się cicho i składam krótki pocałunek na jego policzku. 
-Nie martw się- mówię.- Mamy cały rok dla siebie. 
Na twarzy blondyna od razu pojawia się uśmiech. Przytula mnie do siebie jeszcze mocniej , a kciukiem gładzi mnie w tali. Nie potrzebuję niczego innego tylko jego bliskości. 


-Witam wszystkich nauczycieli i uczniów!- głośny głos dyrektorki roznosi się po Sali.- W tym roku mamy dużo zmian w naszym gronie nauczycielskim! Powitajmy Hemrionę Granger , która zgodziła się zająć moje miejsce jako profesor Transmutacji!
Głośne oklaski rozlegają  się po sali, kiedy wstaję  i kłaniam się do uczniów. 
-Nauczycielem Eliksirów zostaje Draco Malfoy! 
Uczniowie ponownie zaczynają klaskać. 
-I ostatnia zmiana zachodzi w posadzie nauczyciela OPCM. Profesora Dufca , który nie przybył w tym roku z nie wyjaśnionych przyczyn zastąpi  Pedro Bascado.
Z krzesła wstaje nieznajomy z pociągu. Kłania się szybko, a kiedy siada jego wzrok łączy się z moim. Na jego ustach pojawia się delikatny uśmiech. Czuję się zbita z tropu. Nie wiem o co mu chodzi ale nie chce przez ani chwilę zajmować się nim. Dyrektorka kontynuuje swoją mowę , a ja nie jestem w stanie skupić się na żadnym z jej słów.  Nagle przede mną pojawiają się dania , które pachną tak znakomicie , że samo patrzenie na nie sprawia, że czuć głód. Jednak nie mam ochoty jeść. Pedro nie daje mi spokoju. Jest coś w nim co napełnia mnie uczuciem strachu. Spoglądam na Draco , który patrzy się wrogo na czarnowłosego , który jakby nigdy nic przygląda mi się z niemałym zaciekawieniem. 

_____ 

Rozdział , który wprowadza w dalsze , skomplikowane losy naszej pary. Mam nadzieje , że się podobało. Niestety, nie wiem kiedy pojawi się kolejna notka. Moja wena postanowiła zrobić sobie wraz ze mną przerwę świąteczną i do tej pory nie wróciła. Cóż pozostaje mi czekać na nią , a wam na nowy rozdział! 
Pamiętajcie o KOMENTARZACH! One na prawdę motywują :*