Rozdział 16" Prawda czy sen?"

Hermiona

Dotknęłam brzegu książki i przypatrzyłam się jej grzbietowi. Niestety, tytuł był zadrapany i pomazany jakąś czarną substancją i nie dało się go odczytać.

Podrapałam się w czoło i zaczęłam gorączkowo myśleć. Miałam możliwość wyjścia i zmierzenia się z czymś na korytarzu albo stawienie czoła jakiejś tajemnicy , której  skrywa ten tajemniczy pokój. Chwyciłam książkę i pociągnęłam ją do siebie , zdejmując ją tym z półki. Książka otwarła się , a z jej środka zaczęło rozchodzić się białe światło , które raziło moje oczy. Upuściłam ją na ziemie , a ona sama podniosła się na wysokość mojego brzucha i teraz lewitowała przede mną. Zakryłam twarz dłonią , lecz poczułam przenikliwy ból. Spojrzałam na dłoń , na której znajdowała się wielka szrama , z której sączyła się krew. Ponownie spojrzałam na księgę , która właśnie zaczęła wprowadzać mnie w zupełnie inny świat.

Usłyszałam głosy.. Były tak odległe , lecz znajome.

On knuje..

Litery zaczęły wydobywać się w książki i tworzyć  poszczególne zdania, które latały na około mnie.

Nie masz dużo czasu..

Kolejne zdanie zatoczyło na około mojego brzucha koło i powoli znikało w białym świetle.

Szukaj wskazówek…a dowiesz się prawdy.

Ostatnie zdanie pokazało się na wprost mnie , ale wypowiedziane było przez syczący głos starszej kobiety.
Nagle głos złagodniał były to szepty , które ledwo można było zrozumieć. Głos kobiety był ciepły, przyjazny  i w niczym nie przypomniał wcześniejszego. Biała poświata zaczęła mrugać i ukazała mi pewną kobietę. Siedziała ona na niskim , drewnianym krześle i robiła na drutach śliczny, zielony sweter. Kiedy mnie ujrzała, wypuściła druty z rąk , a one z głośnym brzdękiem upadły na marmurową posadzkę.
-Kim jesteś ?-zapytałam i przyjrzałam się bliżej kobiecie.
Miała śliczne czarne włosy , które kontrastowały z jej bladą jak kreda  cerą. A oczy? Zielone jak świeża trawa , która właśnie zaczęła rosnąć po zimie. Było coś w jej oczach. Napawały mnie one takim spokojem , którego brakowało mi od dawna. Jakby matczyną miłością?
-Córeczko- wyszeptała czarnowłosa.
Spojrzałam na nią zdziwiona, na co tylko się uśmiechnęła. Widziałam jak bije się z myślami. Wiedziałam , że chce powiedzieć mi coś ważnego , lecz zrezygnowała.
-Uważaj na siebie.. nie masz dużo czasu- powiedziała.
Obraz zniknął , a białe światło nie stało się tak przenikliwe i powoli zaczęło gasnąć. Książka opadła spokojnie na ziemie i zamknęła się.

Stałam przez chwilę , dygocząc. Czy to prawda? To była moja mama? Ona żyje?
W mojej głowie toczyła się bitwa myśli , które chciały jak najszybciej być rozwiązane. Lecz na razie nie miałam odpowiedzi na żadną z nich. 

Podniosłam książkę i wytarłam ją szatą. Usłyszałam trzask. Regał  na którym przed momentem spoczywała książka , zaczął się rozsuwać i pokazywać długi wąski korytarz , w którym na końcu znajdowały się czarne jak węgiel drzwi. Spojrzałam przed siebie i bez zastanowienia weszłam do niego. Regał od razu zamknął się za mną , jakby kolejny powiew wiatru wpadł do pomieszczenia. Zacisnęłam rękę na okładce księgi i poszłam przed siebie.

Jesteś blisko..

Usłyszałam szept przy uchu i oddech na swojej szyi. Obróciłam się za siebie ale nie zauważyłam nikogo. Westchnęłam cicho i zaczęłam tłumaczyć sobie , że to tylko moja wyobraźnia płata mi figle w ciemnościach.

Czułam , że ściany zaczynają robić się coraz węższe ,a drzwi na końcu oddalały się coraz dalej. Zaczęłam biegnąć , lecz to tylko pogorszyło sprawę. Podłoga za mną zaczęła się osuwać i zapadać , pokazując wielką otchłań z lawą.

Skamieniałam i przez chwilę nie mogłam się poruszyć , lecz z transu wzbudziła mnie czyjaś ręka , która zaczęła potrząsać nerwowo moim ramieniem. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam jego. Wysokiego szatyna  o niebieskich oczach , który wołał coś do mnie w nieznanym mi języku.

Pociągnął mnie za dłoń ale nagle wszystko zniknęło.

Wciągnęłam powietrze i zaczęłam mrugać powiekami , które strasznie mi ciążyły.

-Hemriona!- ktoś krzyczał moje imię.

-Zabierzmy ją do skrzydła szpitalnego!- odparł drugi głos , tym razem bardziej kobiecy i subtelny. Chciałam otworzyć usta. Powiedzieć , że nic mi nie jest , lecz nie mogłam. Powieki tak samo odmówiły mi posłuszeństwa. Poczułam ból. Straszny, przenikliwy ból w kręgosłupie. Ktoś wziął mnie na ręce i zaczął gdzieś nieść. Piekła mnie dłoń, a w mojej głowie nadal słyszałam szepty. Blisko.. było blisko.

Przed oczami pojawił mi się chłopak z wąskiego korytarza i to był ostatni widok , który zapamiętałam. Później ciemność.

Ginny 

-Blaise proszę pośpiesz się!- krzyknęła.- Znowu nie reaguję na wołanie.

-Wiem- odpowiedział i przyśpieszył kroku.

Szyli przez puste korytarze szkolne w kierunku skrzydła szpitalnego. Hermiona oddychała . Był to płytki, miarowy oddech ale był. Spojrzała na przyjaciółkę. Co jej się stało? Twarz była bladsza niż zawsze. Oczy , czerwone i załzawione. Policzki lekko zwęglone i usmolone-sadza? Usta sine, a ciało... Poturbowane. Wszędzie siniaki i otarcia, lecz z żadnej rany nie lała się krew. Z żadnej oprócz tej na dłoni.

Ginny roztargała materiał swojej bluzki i zatrzymała krwotok.

Diabeł spojrzał na nią . Był to wzrok , którym nigdy nie myślała , że ujrzy. Pełen szacunku i  troski. Troski? Uśmiechnęła się do niego blado.

Doszli do Skrzydła. Ginny otwarła mocnym szarpnięciem wielkie drzwi i przepuściła Zabiniego z Mioną na rękach. Ślizgon ułożył ją na jednym z łóżek szpitalnych , a ona  pobiegła po panią Pomfrey , która już za chwilę zaczęła biegać jak oszalała , przynosząc co po chwilę jakieś maści i olejki.

Kiedy opanowała już sytuacje , usiadła przy łóżku Miony i spojrzała na uczniów  z widocznym przemęczeniem na twarzy i smutkiem w oczach.

-Wszystko z nią dobrze?- zapytała Ruda. Chodź nie wiedziała  czy chciała usłyszeć odpowiedź na to pytanie..

Pielęgniarka spojrzała na uczennice  i wstała z krzesła.

-Mam nadzieje , że tak- odparła.- Zrobiłam co w mojej mocy.

Westchnęła i kontynuowała.

-Teraz trzeba cierpliwie czekać..

-Na co?- zapytał Diabeł , który właśnie powoli zwracał sobie sprawę z powagi sytuacji.

-Nie wiadomo czy jej organizm przyjmie leki. Rany się goją.. lecz potrzebny jest cud.

Ginn wciągnęła szybko powietrze. Jej  oczy zaczęły powoli się szklić , a na policzkach pojawiały się pierwsze łzy. Nie kontrolowała swoich ruchów. Potrzebowała wsparcia , a teraz jedynym wsparciem był Diabeł. Wtuliła się mocno w niego i zaczęła płakać.Chłopak po chwili dotknął jej ramienia i przybliżył ją do siebie, szepcząc jej do ucha , że wszystko będzie dobrze.

-Mogę wiedzieć co jej się stało?- zapytała pielęgniarka z wyraźną ciekawością.

-Nie wiemy- odpowiedziała Gryfonka .- Szliśmy do lochów , kiedy zobaczyliśmy Hermione. Leżała na ziemi w takim stanie.. Wyglądało to jakby spadła ze schodów.

-A widziałaś to panno Weasley?- zapytał dyrektor Hogwartu , który przysłuchiwał się od początku wymianie zadań między nimi.

-Już nie Weasley- odparła Ginn, a dyrektor zmieszał się trochę.- Nie, nie widziałam.

-Mogę obejrzeć rany?- spytał Albus i spojrzał na panią Pomfrey , która właśnie próbowała ukryć się  w kącie. Wyglądała na przestraszoną.

-Nie!- krzyknęła, lecz potem dodała.- Znaczy się tak… tak!

Dyrektor spojrzał na nią , po czym wyszła z kąta i szybko popędziła do swojego gabinetu.

-Idźcie już spać-powiedział dyrektor ciepłym, spokojnym głosem.

-Dobrze-odpowiedział Zabini i już miał kierować się do wyjścia , kiedy Ruda wyrwała się z jego objęć i stanęła przy łóżku przyjaciółki.

-Nigdzie nie pójdę-stwierdziła stanowczo.- Zostaję z Mioną. Ona mnie potrzebuje..

Spojrzała na dyrektora. Na jego szyi niebezpiecznie zaczęła pulsować żyła , a jego mięśnie napinały się i rozluźniały na przemian.

Spuścił wzrok z Miony i spojrzał teraz na Ginny. Jego oczy były dziwne. Przypominały wielkie niebieskie niebo. Chciała  patrzeć w nie bez końca, lecz nagle opuścił wzrok.

-Idźcie spać- odrzekł surowo.

-Dobrze-odpowiedziała i posłusznie poszła za Ślizgonem do swoich dormitoriów.

Hemriona

Śnił mi się wielki dom. Chociaż wielki to mało powiedziane , był ogromny. Zbudowany w stylu gotyckim. Wielkie okna , przez które do pomieszczenia wpadało kolorowe światło , przechodzące przez piękne witraże. Spiczaste wierze ,które okrywał pnący się bluszcz. Stałam przed nim na dróżce , usypanej z drobnego kamienia. Na około mnie posadzone były różnorodne rośliny , lecz po ich stanie wnioskowałam , że nikt się nimi nie zajmuję. Po lewej wykopane było niewielkie oczko wodę , na którym pływała rzęsa wodna. Spojrzałam na budynek , który wywołał u mnie panikę. Czułam , że bije od niego wielka moc , lecz nie umiałam powiedzieć jaka.  Dostrzegłam drzwi wejściowe  i podbiegłam do nich. Otwarłam je bez większych problemów i weszłam do środka.  Znajdowałam się teraz w dużym pomieszczeniu , które nie przypomniało jednego z udawanych , przytulnych domów z reklam. Na podłodze w niektórych miejscach , można było zauważyć skrzepniętą krew. Przeszły mnie ciarki , kiedy drzwi zatrzasnęły się za mną. Zrobiłam krok do przodu , a wtedy poczułam , że coś mnie obserwuje. Zamknęłam oczy, a kiedy uspokoiłam swój umysł , otwarłam je. I to było błędem. Teraz na około mnie stały jakieś postacie, podobne do mnichów , ale w miejscu gdzie kończyły się ich długie, czarne szaty nie było stóp. . Kiwali się równocześnie i naszeptywali coś w innym języku. Przypominało to modlitwę.Przyjrzałam się im bliżej. Pod kapturami nie ujrzałam twarzy, tylko wielkie otwory , z których wystawały ostre zęby. Chciałam się ruszyć, lecz moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Nieznane mi postacie zaczęły śpiewać coraz głośniej. Świat zaczął wirować , a podłoga pode mną rozpadała się. Próbowałam odczepić nogi od ziemi , kręciłam się i krzyczałam , lecz nie mogłam nic zrobić. Podłoga rozstąpiła się pode mną , pokazując wielkie , czarne skały i lawę spływającą po nich. Zaczęłam spadać. Wolno , coraz wolniej jakby ktoś zatrzymał czas. Nagle poczułam szarpnięcie za rękę. Spojrzałam do góry i zauważyłam jego. Obraz zaczął się rozmazywać. Chciałam krzyczeć , lecz moje usta nie chciały się otworzyć. Szatyn spojrzał na mnie oczami pełnymi bólu i troski. Wyszeptał mi coś do ucha i zniknął w czarnej chmurze.Ponownie zaczęłam spadać. Lawa wciągnęła mnie w swoją głębie i trzymała w niej do póki przestałam oddychać.

* * *
Mam nadzieje , że się spodobało. :D Kolejny rozdział z wieloma niewiadomymi , ale chyba chodzi o ten klimacik ? ;p Nie no za dużo naczytałam się horrorów i kryminałów i zaczyna mi odwalać ;D
Jeśli już jesteście to zostawcie komentarz! ;*