Rozdział 18" Witaj chłopaku ze snów"

-Hermiona- usłyszałam cichy głos. Przetarłam oczy. Chciałam zobaczyć Dracona , lecz to nie był on.
-Ohh.. to ty Ginny- odpowiedziałam i ziewnęłam.
-Miłe przywitanie.. nie ma co- odpowiedziała z grymasem.
-Przepraszam cię kochana-odparłam i usiadłam na łóżku.- Myślałam , że to Draco..
-Wiem-odparła.-Widziałam go.. nie był zbyt szczęśliwy.
-Tsa.. nawet wiem czemu... zdyskwalifikowali nas bo nie mamy drużyny.
-Przykro mi-odparła.- A jak ty się czujesz?
-Fizycznie? Nawet dobrze. Nie czuje bólu, lecz psychicznie... czuję się rozdarta. Po części wierzę , że Draco mnie kocha , a po części nie mogę sobie wyobrazić , że obwinia mnie o to, że nie będziemy grać.
Westchnęłam cicho i pociągnęłam nosem..
-Nie martw się skarbie-pocieszyła mnie.- Przejdzie mu..
- Oby jak najszybciej bo nie wiem ile tak wytrzymam.
-Dasz radę..pamiętaj, zawsze będę przy tobie-powiedziała.
Na mojej twarzy od razu pojawił się uśmiech. Przytuliłam do siebie przyjaciółkę , a z moich oczu poleciały łzy. Czy wypada żeby córka Czarnego Pana płakała? Pewnie nie. Lecz teraz co mam o nim myśleć? Leże 3 dni w szpitalu , a on nawet się mną nie zainteresował.. Czy jedno pytanie wysłane nawet listem to , aż tak wiele. Nie wymagam od niego żeby przyleciał tutaj ze swoimi sługami tylko jednego głupiego listu.
Ginny pocałowała mnie w policzek i popatrzyła na zegarek. Wstała  , po czym zgarnęła książki i ruszyła na zajęcia. Znowu zostałam sama. Skrzydło Szpitalne dołowało mnie.. Kojarzyło mi się -jak pewnie wszystkim- ze śmiercią lub chorobą. Nie zbyt pozytywnie..
Poczułam ból w nodze. Przenikliwy , straszny. Jakby coś bardzo ciężkiego ułożył się na mojej nodze i nie chciało zejść. Zawołałam Panią Pomfrey. Usłyszałam tupot mały stópek , które szybko podbiegły do mojego łózka.
-Co się stało?-spytała.
Wskazałam jej na nogę i położyłam głowę na poduszkę , zaciskając powieki z bólu. Usłyszałam ciche chrząknięcie pielęgniarki , co w jej przypadku oznaczało zakłopotanie. Wysiliłam się żeby wstać i spojrzeć na nogę. W miejscu naokoło bandażu , widniał wielki zielono-fioletowy siniak , który powoli rozrastał się na większą powierzchnię.
-Co to jest!-krzyknąłem.
Pielęgniarka zaczerwieniła się i zaczęła stąpać z nogi na nogę. Wyglądała jak mała dziewczyna , która coś przeskrobała i bała się konsekwencji , którą wyznaczą rodzice . W końcu kobieta pobiegła do swojego gabinetu i przyniosła fiolkę z zielonym eliksirem. Podłożyła mi go do ust i wlała zawartość do gardła. Zakrztusiłam się i zaczęłam pluć po pościeli. Substancje nie należała do najsmaczniejszych.
Spojrzałam na kobieta , która wpatrywała się w nogę czekając na efekty , lecz z każdą chwilą robiła się coraz bardziej czerwona i spięta. 
Opadłam na łóżko. Poczułam , że ból ustępuje.
-Już nie boli- poinformowałam pielęgniarkę na co ona uśmiechnęła się lekko i odeszła do swojego gabinetu.
Ponownie spojrzałam na nogę. Robiła się coraz bardziej fioletowa , a powierzchnia siniaka zwiększała się coraz bardziej.
Ułożyłam głowę na poduszce i poczułam zmęczenie. Zamknęłam oczy i opadłam w objęcia Morfeusza.

Jak zawsze , każdy mój sen nie mógł być spokojny i zrozumiały. Zaczęłam tęsknić za dzieciństwem gdzie co noc śnił mi się różowy zajączek , który rozdawał prezenty. W tym śnie sceneria nie była tak przyjazna. Stałam na polanie. Trawa była wyschnięta. W niektórych miejscach nawet czarna jakby usmolona. Rozejrzałam się dookoła. Zauważyłam unoszący się dym za drzew. Mogłam tu zostać i czekać na coś.. właściwie na co? Lub iść w kierunku gdzie na pewno ktoś  jest i mi pomoże.Wybrałam drugą opcję. Szłam powolnym krokiem , rozważnie stawiając nogi. W lesie drzewa stały blisko siebie co utrudniało mi zauważenie dymu , więc kierowałam się przed siebie. Słyszałam szepty..
Czy to ona? Co ona tu robi? Jej matka nie była by dumna.. 
Przez myśli przeszło mi , że moja matka nie żyje , na co jeden z szeptów zaśmiał się głośno.
Nic nie wiesz o swoim życiu , skarbie. 
Przeszedł mnie dreszcz. Wiem o swoim życiu wszystko.. chyba. Kolejny chichot.
Zauważyłam dom. Pobiegłam szybko do niego i zaczęłam stukać w drzwi. Nikt nie odpowiadał. Wejrzałam przez szybę. Zauważyłam na fotelu straszną kobietę. Wpatrywała się we mnie oczami , które mroziły mi krew w żyłach.
Po co tu przyszłaś!?-syknęła, lecz co dziwniejsze nie otworzyła przy tym ust. Powiedziała to w mojej głowie. Jakby w myślach.
-Zauważyłam dym.. i pomyślałam.- zaczęłam się jąkać.- Nie wiem co pomyślałam... chyba już pójdę.
Nie!-krzyknęła. Na co podskoczyłam.-Wchodź zapraszam.. 
Babuleńka uśmiechnęła się lekko i wskazała ręką drzwi , które otworzyły się bez problemu. Jak za pomocą różdżki.. A właśnie różdżka!. Przeszukałam wszystkie kieszenie, lecz jej nie znalazłam. Cała pewność siebie wyparowała w kilka sekund , kiedy zrozumiałam , że jestem bezbronna.
Weszłam przez uchylone drzwi do środka i zamarłam. Na środku pokoju stał stół pełen przekąsek , a starsza kobieta pokazywała mi żebym usiadła.
-Jedz kochanieńka- powiedziała tym razem normalnie ruszając ustami.
Czemu ja się bałam takiej miłej staruszki ? Może po prostu brakuje jej towarzystwa..
Wykonałam jej polecenie i usiadłam przy stole. Zapach dań był wprost wyborny. Poczułam swój ulubiony tort czekoladowy i szejk truskawkowy, które nagle pokazały się przed mną. Magia..
Już chciałam skosztować tortu , kiedy drzwi otwarły się z hukiem i do domku wszedł chłopak z moich snów. Wpatrywałam się w niego jak oszołomiona. Zapach smakołyków zniknął , a teraz na moim talerzu widniała zielona papka. Skrzywiłam się odruchowo.
Czarnowłosy wyciągnął różdżkę. Staruszka syknęła żeby nie pakował się w nie swoje sprawy. A chłopak odpowiedział , że ma mnie chronić.
Spojrzałam w jego oczy. Był skupiony na staruszce , które po chwili nie była już staruszką. Przemieniła się w wielkie coś o krwistym kolorze. Wyglądała jak nietoperz , lecz nie tych samych rozmiarów co normalny. Zamieniła się w harpię.. Nie wiem nie pytajcie się skąd to wiem.. Po prostu wiem.
 Rozpięła swoje skrzydła , przy czym strąciła stół na ziemię. Rzuciła się na czarnowłosego , lecz ten bez problemu obronił się zaklęciem. Rzucał nieznane mi dotąd klątwy, powodując u niej rany , z których sączyła się krew. W końcu zielony promień wystrzelił z jego różdżki. Uderzył prosto w serce stworzenia , które po chwili przemieniło się w pył i zniknęło w deskach domu.
-Miałaś na mnie czekać na polanie-powiedział z wyrzutem.
-Nie umawialiśmy się- odparłam.
Chłopak zachichotał i spojrzał na mnie. Wyraz jego twarzy zmienił się na poważną.
-Nie mamy zbyt wiele czasu- powiedział , a ja momentalnie poczułam się senna.- Obiecaj mi , że będziesz uważała w szkole..
-Ale skąd ty..?
-To nie ważne- odparł.- Jakiś czarodziej miesza w świecie magii. Nikomu nie ufaj i uważaj na siebie.Obiecujesz?
-Postaram się- odpowiedziałam. Chłopak uśmiechnął się i wziął mnie na ręce. Po czym położył mi na dłoń pakunek.
-Co to jest?-zapytałam.
-Posmaruj tym nogę..- odparł.
Nie miałam siły się już o nic pytać. W jego ramionach czułam się tak dobrze , tak bezpiecznie. Zamknęłam oczy i zasnęłam.


Otwarłam ponownie oczy . Mam już dość tej rutyny. Sen , leki na senne i ponownie sen.Oczywiście na końcu otworzenie oczu w Skrzydle Szpitalnym  i wiele pytań , które nasuwają  się bez odpowiedzi..Kim jest ten chłopak? Dlaczego ma mnie chronić i czemu z tego wieczora pamiętam tylko jego twarz.
Najbardziej dziwi mnie to , że Ginny oznajmiła mi , że dyrektor powiedział wszystkim , że  spadłam ze schodów. Czy ja do cholery wyglądam jakbym z nich spadła?! Nie pamiętam co się stało , lecz na pewno nie to!
Byłam zmęczona, lecz wiedziałam , że już dziś nie zasnę. Spojrzałam na nogę , wyglądała tak samo, czyli fioletowo. Przypomniałam sobie podarunek czarnowłosego. Rozejrzałam się na około w poszukiwaniu maści. Leżała jak gdyby nigdy nic na stoliczku nocnym. Wzięłam ją do ręki i zaczęłam nasłuchiwać, czy przypadkiem ktoś nie idzie. Mam nikomu nie ufać, mam być ostrożna, więc to robię. Możesz być ze mnie dumny. Jeśli to oczywiście słyszysz..
Odkręciłam wieczko i powąchałam. Nie pachniało fiołkami. Odsunęłam ją od nosa z lekkim grymasem na ustach. Wzięłam maziowatą substancję i zaczęłam smarować nogę. Poczułam zimno i lekko się wzdrygnęłam, lecz nadal smarowałam. Czułam ulgę. Ból , który przed chwilą był minimalny, zniknął. Fioletowy kolor zastąpił normalny odcień skóry. Odłożyłam maść na stoliczek , a ona zniknęła.
-Dziękuję- szepnęłam. Mając nadzieje , że chłopak ze snu to usłyszy.
Położyłam się na łóżku i przykryłam kołdrą. Zapowiada się długi dzień...

* * * * *

Po obiedzie przyszła do mnie pani Pomfrey. Nie pojawiała się ona zbyt często , ale kiedy już przyszła , rozglądała się nerwowo na boki , jakby uważała , że  ktoś ją śledził.
Ucieszyła się kiedy , zauważyła , że z moją nogą wszystko w porządku. Podała mi Eliksir Słodkiego Snu i powiedziała , żebym wzięła go , kiedy nie będę mogła zasnąć.
-Nie mam z tym problemu - odpowiedziałam.
Zdziwiła się-zawsze wtedy marszczy tak dziwnie czoło-, lecz nic nie odpowiedziała. Odeszła szybko i cicho. Usiadłam na łóżku. Poczułam się silniejsza niż zwykle. Ponownie spróbowałam wstać z łóżka, lecz tym razem mi się udało. Przeszłam kilka kroków i wróciłam do łóżka dumna z siebie.
-Widzę , że zdrowie dopisuje- usłyszałam cichy , lecz gruby głos dyrektora , który właśnie wszedł przez drzwi. Potwierdziłam skinieniem głowy. Położyłam się , a dyrektor usiadł na krześle obok.
-Myślę , że jutro już możesz wrócić do nauki-stwierdził.- Masz dużo do nadrobienia.
-Dziękuję-odparłam , lecz nadal trzymałam swoje myśli w zamknięciu przed nim. Nie ufaj nikomu.
-Pamiętasz coś z tam tego dnia?-zapytał.
Spojrzałam na dyrektora. Jego oczy były czarne jak smoła , a w nich nie było dawnej radości. Jego wzrok sprawiał , że miałam ochotę opowiedzieć mu wszystko. Moje sny, o nieznajomy.. lecz on mnie powstrzymuje.. dzięki niemu umiem się temu przeciwstawić. 
-Niestety nic- odparłam i westchnąłem teatralnie.
Zauważyłam lekki uśmiech na jego ustach. Co on ukrywa? Przyjrzałam się mu z zaciekawieniem, lecz jego oczy były puste.
-To nic.. nie przeszkadzam ci już.. odpoczywaj.
Powiedział i wyszedł. Patrzyłam za nim , lecz nie wiem po co..  Poniekąd nie pasował mi jego krok. Był długi i jakby się sunął... jakby nie miał... nóg.
____

Od razu przepraszam za błędy.. sprawdzałam tylko raz , więc mogą się jakieś na pewno znaleźć. ;c
Mam nadzieje , że się podobało. Rozdział z jednodniowym opóźnieniem , lecz no cóż muszę się teraz wziąć trochę do nauki. Samo się nie poprawi , a przydałby się pasek. Oj przydałby się :D
Pamiętajcie o komentarzach! To one motywują do dalszego pisania ;**