Rozdział 33 " Oderwana część mojego umysłu"

Miona mruga delikatnie oczami. Jej głowa ponownie urządza sobie karuzelę, ale pamięta każdy szczegół z tamtej nocy. Światło zza okna razi ją w oczy dlatego obraca się na drugi bok. Znowu wyczuwa perfumy blondyna, lecz gdy otwiera oczy , nie zauważa go. Na jej łóżku leży głowa z czarnymi włosami. Czasami chrapie. Kobieta uśmiecha się na ten widok i dotyka delikatnie jego policzka. Pedro otwiera oczy i nie przytomnie spogląda na nauczycielkę. Łapię ją za ręką, a na twarzy pojawia się uśmiech.
-Obudziłaś się- szepcze.- Już się bałem.
-Nie było czego.. przecież tylko zemdlałam- odpowiada.
-Uderzyłaś głową o podłogę- oznajmia.- Byłaś nieprzytomna przez cały dzień.
-Przepraszam-mówi i spuszcza wzrok z chłopaka.
-Czemu ty mnie przepraszasz? - pyta zdezorientowany.-Miona najważniejsze jest to , że się obudziłaś.
Szatynka uśmiecha się i mocnej ściska jego dłoń.
-A Draco.. czy?
-Czy był tutaj?- dopowiada.
Kiwa głową, a czarnowłosy wzdycha.
-Nie, nie było go tutaj.
Hermiona czuję wielką gule w gardle, a jej oczy zalewają się łzami. Rany po zerwaniu nie zagoiły się jeszcze.
-Pójdę po pielęgniarkę-mówi Pedro i znika w gabinecie.
Miona wciąga powietrze , a twarz chowa w dłoniach. Z jej ust wydobywa się szloch, który przypomina jej o wielkim bólu i stracie. Po chwili wraca Pedro, w ręce trzyma fiolkę z eliksirem. Podaje jej ją i ponownie siada na krześle obok jej łóżka.
-Wypij to- nakazuje.- Pomoże ci dojść do siebie.
Kiwa głową , odkorkowuję i jednym duszkiem wypija całą zawartość. Przez moment kręci jej się w głowię i ma wrażenie jakby miała zwymiotować, lecz szybko to ustaje. Jej oczy przyzwyczajają się do jasności panującej w pomieszczeniu , a mięśnie i brzuch przestają boleć.
-Dziękuje- szepcze do chłopaka i kładzie głowę na śnieżnobiałej poduszce.
-Nie ma za co Hermiono- mówi.-Pójdę już. Odpocznij , a ja jutro po śniadaniu do ciebie przyjdę.
-Dobrze-odpowiada i uśmiecha się delikatnie.
Kiedy drzwi za nim się zatrzaskują , dziewczyna wypuszcza z płuc powietrze. Jej umysł nie pozwala jej odpocząć, przetwarzając każdą sekundę w jej gabinecie. Zamyka oczy , a wtedy widzi twarz blondyna , który patrzy na nią z wyrzutem. Dwa słowa wirują po jej czaszce To koniec. Oczy ponownie zachodzą łzami, które powoli spływają po jej bladych policzkach. Obraca się na bok i wtedy dzieje się coś dziwnego. Jej umysł staje , a później jakby za jednym kliknięciem w guzik  pilota jej wspomnienia wracają. Zatrzymują się dopiero przed czarną cząstką w jej głowie , która kryje w sobie tyle wiadomości. Dzieje się wszystko tak szybko, że kobieta nie reaguje , kiedy przenosi się do innego wymiaru. Stoi teraz w pokoju , w którym po podłodze wije się wąż. Mówi do niej w ich języku, a ona rozumie go. Zauważa fotel, który obraca się w jej stronę , a na nim siedzi nie kto inny jak Voldemort. Momentalnie chce wyciągnąć różdżkę zza pasa , lecz zauważa, że nadal jest w piżamie , którą dostaje każdy pacjent w Skrzydle Szpitalnym. Stawia krok do tyłu , a wąż prześlizguję się koło jej stóp. Ludzka wersja Czarnego Pana uśmiecha się do niej.
-Witaj córko- mówi.
Jej usta układają się w wielką literę "o" , lecz nie może nic odpowiedzieć , ponieważ świat wiruje. Znajduję się teraz na polanie. Nastrój tak pięknego dnia udziela się i jej , tak więc po chwili na jej twarzy pojawia się błogi uśmiech. Siada na trawie , a przy niej nagle pojawia się czarnowłosy. Jego uśmiech sprawia , że ptaki zaczynają śpiewać głośniej. Przygląda się mu bliżej. Nagle jej umysł zaczyna odpierać wiele informacji. Nikłe szczegóły jak zarys brody, kształt nosa pasują do jednego mężczyzny , którego zna. Jej myśli zaczęły powtarzać jego imię.
-Pedro-wypowiada na głos.
Świat ponownie wiruje i znika. Pojawia się w małym pomieszczeniu , gdzie na podłodze znajduje się dużo zaschniętej krwi. Zauważa skuloną postać, która kryje się w kącie.
-Tata!- z jej ust wydobywa się niekontrolowany krzyk
Przytula go do siebie. Wie, że umiera. W środku czuje, że nie chce go stracić. Wtedy poznaje prawdę. Wierzy w wspomnienia , które jakiś cudem się odblokowały i powróciły do niej. Wierzy, że ten o to mężczyzna , który leży w jej ramionach jest jej ojcem.Teraz ten człowiek umiera, a ona musi patrzeć na to po raz drugi i przeżywać tą wielką stratę. Jego ciało opada martwe w jej ręce , a ona ponownie teleportuje się do innego miejsca.Leży teraz na brzuchu w usmolony budynku gdzie , w niektórych miejscach żarzy się ognień. Zauważa ruch , a po chwili postać w okularach połówkach patrzy na nią i mierzy ją wrogim spojrzeniem. W ręce trzyma różdżkę , którą wymierza w Draco. Z jej oczu płyną łzy i przypomina sobie sen. Jej umysł nie przestaje transmitować jej obrazu. Blondyn umiera po zabójczym zaklęciu , a w niej zaczyna buzować gniew. Staje koło niego, słyszy urywki rozmowy i nagle z jego ciała wydobywają się cienie. Nie wie skąd bierze różdżkę , lecz wymierza jej czubkiem w dyrektora , który ląduję na podłodze obok Draco. Jego ciało wpada w drgawki , wydaje jej się, że wcześniej tego nie zauważyła. Wtedy była zajęta mrocznymi cieniami, które z powrotem wracały do szkatułki. A teraz? Widzi kawałek jego duszy , który błądzi po pokoju. Wpatruje się w nią swoimi strasznymi oczami. Zwracam uwagę na blondyna , klękam przy nim i uzdrawiam za pomocą daru, który widnieje na jej dłoni. Jego moc odpycha ją i wpada w płomienie. Głowa pulsuje Gryfonce mocno. Próbuje się skoncentrować, przez to , że prawie nie czuję bólu - bo w końcu to wspomnienia- zauważa szczegół , który ominął ją wtedy. Z jej głowy wychodzi podobna dusza co u dyrektora, lecz ta  zmienia się w człowieka , który żyje , porusza się, istnieje. Draco wstaje z podłogi nie zwraca uwagę na nic innego tylko na Hermione. Jej umysł powoli zaćmiewa pustka , lecz ostatnimi siłami widzi jak duch dyrektora opętuje ciało czarnowłosego chłopaka.

* * *

Pedro wolnym krokiem idzie przez korytarz. Ma wspaniały humor, ponieważ wszystko idzie po jego myśli. Dochodzi do wyznaczonego celu i wchodzi do opustoszałej klasy. Rygluje drzwi i uaktywnia kominek , aby teleportacja za pomocą proszku Fiuu mogła się powieść. Siada na ławce , nie zwracając uwagi na kłęby kurzu , które się na niej znajdują. Po chwili z kominka bucha zielony ogień , a w nim pojawia się postać kobiety.
-Witaj Pansy- mów i uśmiecha się do niej.- Jak podróż?
-Po co chciałeś się spotkać?-pyta, ignorując jego pytanie.
-Plan idzie po naszej myśli. Hermiona już nie jest z Draconem , więc teraz wkraczasz do akcji ty. Ktoś w końcu musi naprawić jego złamane serduszko- ironizuję.- Ja za to Hermionę mam owiniętą w okół jednego palca. Po tym nieszczęsnym wypadku jest teraz w Skrzydle. Myślę, że nawet to działa na naszą korzyść.
Chichoczę pod nosem.
-Już niedługo- uśmiecha się czarnowłosa.- Zemsta się dopełni, a ja wyjdę za Dracze i będziemy żyć długo i szczęśliwie.
-Wierzę , że ci się to uda- odpowiada jej.- A teraz do roboty! Nie mamy wieczności.
Kobieta kiwa głową , a z jej ust nie schodzi uśmiech zwycięstwa. Wchodzi do kominka , rzuca na jego spód trochę proszku. Krzyczy nazwę ulicy i już po chwili znika w płomieniach niegroźnego ognia.

* * *

Draco przechadza się po błoniach. Jego myśli krążą koło szatynki, która leży teraz pewnie nadal nie przytomna. Ma ochotę ją odwiedzić, lecz gdy przychodzi taki pomysł , próbuje go jak najszybciej przenieść w najczarniejszy kąt swojego umysłu , skąd już nigdy nie wróci. Jednak ta myśl ciągle wraca. Z minuty na minute blondyn czuje, że musi to zrobić inaczej nie będzie miał  spokoju. Spogląda na jezioro , które kojarzy mu się z nią. Na niebo , które również przysyła mu znaki o jej istnieniu. Gwiazdy migoczą jak iskierki szczęścia w jej oczach. A księżyc wydaje mu się , że przypomina tą piękną kobietę.
-Ogarnij się Malfoy- nakazuje sobie.
Zaczyna iść. Odpędza od siebie wszystkie nie potrzebne myśli oraz te , w których znajduje się szatynka. Ku jego zdziwieniu nie skręca do zamku tylko idzie dalej. Już wie gdzie spędzi czas tej nocy. Pub pod Trzema Miotłami świeci pustką. Chłopak chwilę jeszcze stoi przed wejściem do lokalu , spoglądając na szyld oraz szyby. Wypuszcza z płuc powietrze i wchodzi do pomieszczenia. Zajmuje miejsce przy barze i prosi kelnera o szklankę bursztynowego trunku. Jego plan jest prosty. Pod wpływem alkoholu człowiek nie myśli racjonalnie. Ma nadzieje, że nie będzie myślał też o niej. Opróżnia szklankę za szklanką. Koszt nie gra dla niego żadnego znaczenia. Próbuje zaleczyć rany , które są za świeże , aby móc poczynić coś  innego. Drzwi do knajpy otwierają się delikatnie , a zimny wiatr wraz z zakapturzoną postacią wchodzą do baru. Klient ściąga ze swojej głowy kaptur i ukazuje czarne włosy oraz bladą cerę. Dziewczyna w mniemaniu blondyna wygląda znajomo oraz pociągająco. Uśmiecha się do niej w pijacki sposób. Dziewczyna mierzy go wzrokiem od góry do dołu, a w jej oczach pojawia się dziwny błysk.
-Hermionie inaczej błyszczą oczy- przechodzi mu przez głowę.
Próbuje zagłuszyć to kolejną szklanką Ognistej. Udaje mu się. Cała jego uwaga spoczywa teraz na czarnowłosej piękności, która siada koło niego. Jej aksamitny głos wypowiada zamówienie , a chłopak nie może nacieszyć uszy tym dźwiękiem.
-Zapłacę- mówi do barmana.
-Miło z twojej strony ale potrafię o siebie zadbać- oznajmia Pansy.
-Zawsze potrafiłaś- odpowiada jej.
Jego dłoń ląduje na jej nodze. Delikatnie gładzi jej skórę , która jest odsłonięta. Dziewczyna patrzy przez chwilę na jego poczynania , przybliża się do niego i szepcze mu do ucha.
-Musisz mi coś obiecać.

______

Rozdział moim zdaniem krótki , lecz jutro czeka Was niespodzianka w postaci miniaturki. Na jednej ze stronek o tematyce HP, odbył się konkurs na opowiadanie pt. "Magiczna Randka". Jutro pojawią się wyniki,  a ja dodam opowiadanie na stronę :) Mam nadzieje, że rozdział się spodobał. Do przeczytania jutro :* !